Iconen

ESKA-iconen

Beschrijving van personen die door hun inzet, hun kennis, hun clubliefde en hun gedrevenheid een grote invloed hebben gehad op de organisatie KMSK Deinze. Zij hadden een zeer grote bijgedrage tot het hedendaags ESKA.

Klik op de icoon naam voor de beschrijving.

– Albert DE SMET.
– Albert DE KIMPE.
– Michel DE DAPPER.
– Fernand DEN BLAUWEN.
– Antoine DE WART.
– Maurice WILLEMS.
– Walter ELEGEERT.
– Antoine GOBERT.
– Gilbert DEMEYER.
– Etienne HEUGENS.

*********************************************************************************************************************************

Albert DE SMET.

Albert De Smet; speelde vanaf 1928 tot 1947 bij SK Deinze.

Albert De Smet, momenteel bewoner van het OCMW Deinze was aangesloten bij KMSK Deinze van 1928 tot 1947. Een periode van 20 jaar. Men mag stellen dat vóór de jaren 1970, het gebruikelijk was dat een voetballer, het grotendeels van zijn voetbalcarrière aangesloten bleef bij dezelfde ploeg. Zo ook, Albert.
Albert werd geboren op 17 augustus 1915 in Bethune, Frankrijk. Wat betekent dat Albert, momenteel de gezegende leeftijd heeft van 96 jaar. Op 12-jarige leeftijd kwam hij, met zijn ouders in Deurle wonen en liep van dan af school aan het Sint-Hendrikscollege. Samen met zijn schoolmakkers, Urbain De Boever, Van Pul, en Dolf Van Hove (welgekende namen binnen het SK Verleden) sloot hij zich aan bij SK Deinze.
Vanaf 1928 had SK, jeugdploeg(en), welke weliswaar geen officiële competitie speelden. Hier leerde Albert met zijn vrienden zijn voetbalvaardigheden kennen.
De eerste ploegfoto van het fanion elftal van SK Deinze met Albert dateert van 1931. Hij zal in het eerste elftal spelen tot na WOII. Albert hangt zijn voetbal schoenen aan de haak rond 1947. Albert ging door zijn voetbalcarrière als “goalgetter”. Zijn voornaamste kenmerk was zijn kopbalsterkte en zijn hard shot. Alhoewel Albert was gekenmerkt als “’een trage”, zijn efficiëntie was zijn grootste troef. Hij maakte regelmatig zijn “potje” (sic).
Albert trouwde in 1942 met zijn jeugdvriendin Marina Speybroeck (°16 juli 1921). Marina was al sinds haar 15 jaar supporter van SK (Albert). Volgend jaar is het koppel 70 jaar getrouwd. En volgens Albert moet het eerste woordje nog komen – Met de onmiddellijke reactie van Marina: “jaja vandaag”. Samen hebben zij 2 kinderen, 8 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen. De laatste jaren woonden zij samen in OCMW te Deinze, gelukkig, blij en enthousiast. Momenteel uitkijkend naar een groter verblijf binnen het OCMW. Voorheen steeds inwoner van Deinze geweest sinds hun trouwdag. Wat ten zeerste opvalt is dat beiden nog zeer helder van geest zijn.
Albert vertelde mij de volgende anekdotes en herinneringen over zijn voetbalverleden.
– De eerste ploegfoto van SK met Albert dateert van 1931. Een kenmerk hierbij is dat Albert met een “potteke” op zijn hoofd speelde. Dit was wel, in die tijd meer in gebruik. Dat er gebruik werd gemaakt van een “potteke” kwam door de aard van de bal. In die tijd (en later ook nog)bestond de bal uit een hard lederen omhulsel met een blaas als binnenbal. Het lederen omhulsel werd rond de binnenbal toegeknoopt met een koord. Dit maakte dat de bal geen mooie ronde vorm had en voorzien was van een bult. Met het gevolg dat het geen lachertje was indien men juist het geknoopte deel op zijn hoofd kreeg tijdens het koppen. Zo kon Albert mij vertellen dat speler Daniël de Vlieger tijdens een match op Zulte de strik van de bal in zijn oog kreeg en hierdoor een levenslang oogletsel aan overhield.

– Albert speelde op den HEYSEL in Brussel. Op 28 april 1935 werd de interland België – Duitsland betwist op de Heysel. Ter diener gelegenheid werd er een voormatch gespeeld tussen een selectie van West- en Oost- Vlaanderen. Twee SK spelers werden geselecteerd voor de entente Oost-Vlaanderen, met name Albert De Smet en Romain Strobbe.

– Albert herinnert zich nog zijn eerste wedstrijd voor fanion elftal van SK. Dit was nl. in Dendermonde in seizoen 1930-31. Hij werd onder de vleugels van Dhr Carlos Maere, toen speler van SK en later burgemeester van Deinze, als jonge knaap meegenomen.

– Hij herinnert zich nog goed zijn medespelers, welke waren: Adolf Van Hove, Urbain De Boever, Van Pul, Daniël De Vlieger, Robert Van Hauwaert, Willy Vermeulen.

– Ook is Albert een beetje jaloers op wat de spelers, den dag vandaag verdienen (krijgen). Hij herinnert zich nog dat hij in 1938 bij winst 10Bfr kreeg en bij verlies 5 Bfr. In zijn laatste seizoen, 1947, was dat gestegen naar 20Bfr.

– Ook keek Albert uit naar het jaarlijks Paastornooi gehouden door SK. Steeds, door de invloed van Dhr Emile Torck werden er Engelse ploeg(en) uitgenodigd en alzo werden er internationale wedstrijden gespeeld. Wat toch een specialiteit was voor die tijd./p>

– Eenmaal raakte Albert ernstig gekwetst en dit was op het terrein van Denderleeuw. Zonder verder gevolg weliswaar.

– Wat de vervoermiddelen betrof, daar kon Albert ook nog iets van herinneren. In het zijn beginperiode was het meestal per “velo”. Naar steden zoals Oudenaarde, Eeklo, Aalst was de trein beschikbaar – weliswaar uit eigen zak te betalen. Later kwam daar de vrachtwagen van Arsene Tevels bij. Als speler van SK deed hij het vervoer met zijn clubgenoten in de laadbak. U ziet maar, het was vroeger zo simpel niet.

Albert en zijn vrouwtje volgen nog steeds SK Deinze. Iedere zondagavond kijkt Albert naar AVS, indien er van zijne ploeg geen uitzending is. Iedere dag pluist Albert zijn krant uit naar nieuws van SK. Dus nog steeds een supporter in hart en nieren.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 85ste jaargang-nr 7, 27 october 2011.

Albert overleed op 5 september 2013

*******************************************************************************************************************************************************************

Albert “Berten” De Kimpe. (°1920 – †1999).

DE GROENE LEEUW.

Albert “Berten” De Kimpe is, vooral door oudere mensen, een welgekende sportfiguur. De meeste mensen zullen hem verbinden met het wielergebeuren. Maar wat de meeste mensen niet weten is, dat Albert De Kimpe een getalenteerde voetballer was. Tijdens zijn jongere jaren speelde Berten bij verschillende grote voetbalploegen. Nadien was hij nog enkele jaren wielrenner om dan uit te groeien tot een befaamd icoon binnen de wielermiddens.
Op het einde van de jaren veertig begon een grote carrière als sportdirecteur van wielerploegen. Het is vooral met de wielerploeg “DE GROENE LEEUW” dat hij naam en faam maakte. “DE GROENE LEEUW” was bij de oprichting een zeer bescheiden ploeg en bestond uit bescheiden streekrenners zoals Gerard Vermeulen uit Bachte. Zeer vlug groeide de wielerploeg uit tot een gerenommeerde profploeg met renners zoals: Jacques De Boever (Gottem), Tuur De Cabooter; Gilbert De Smet (Astene), Frans De Mulder, Walter Godefroot. Deze renners bleven vele jaren actief binnen de wielerploeg.
Tijdens de jaren 50 -60 was men actief in verschillende wielerrondes zoals de Ronde van Spanje 1960. Einde jaren ’60 verdween de “De Groene Leeuw” uit het wielerpeloton maar Berten bleef nog wel jaren actief als sportdirecteur.

VOETBALLER

Geboren in Kruishoutem startte hij zijn loopbaan bij SK Cruyshoutem, maar weldra werd hij ontdekt door George Torck die hem in 1937 transfereerde naar SK Deinze.Hij werd op handen gedragen door George Torck. Berten was een krachtige, sterke aanvaller die met zijn hard kopspel en hard shot vele doelpunten maakte. Vanaf 1939 had het beginnende oorlogsgebeuren een zeer grote invloed op het voetbal en zo ook op de carrière van Berten. Seizoen 1941–1942
speelde Berten met SK Deinze kampioen in toen geldende voetbalcompetitie “Regio Leiestreek”. Berten zijn talent werd bekend buiten Deinze. Hij versierde een transfer naar Cercle Brugge, die tijdens seizoen 1942-1943 in 2de nationale speelde. Tijdens dit seizoen werd Berten topscoorder, niet alleen van Cercle Brugge maar ook voor de ganse 2de klasse. Hij speelde 19 wedstrijden en scoorde 10 doelpunten.
Later speelde Berten nog bij La Gantoise in eerste nationale (1946-1947). Om achtereenvolgens in 2de nationale te spelen bij RC Doornik en URS Centre. Hij sloot zijn voetbalcarrière af in het Vlaams Katholiek Verbond bij Patro Deinze. ( Bron: Internet; Lib arch))
PS. Handelsnaam “De Groene Leeuw” was in de jaren ’50, ’60 en ’70 een gekend fietsenbedrijf, gevestigd langs de Gentsesteenweg te Deinze. In de jaren ’70 verdween het fietsenmerk uit de handel. In die tijd reden vele Deinzenaars met ’n Groene Leeuw. Zelfs ik nu nog!

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 85ste jaargang-nr 7, 27 october 2011.

 

*********************************************************************************************************************************************************************

Michel DE DAPPER.

Clubspeler in hart en nieren.

Iemand die zeker niet mag vergeten worden binnen de SK Deinze entourage is MICHEL DE DAPPER. Michel mag beschouwd worden als één van de trouwste clubspelers die SK Deinze ooit gekend heeft. Hij speelde 17 jaar in het eerste elftal van Deinze, waarvan een groot deel ervan als kapitein.
Michel is een sportman. In 1940, op 12-jarige leeftijd sloot Michel, als Petegemnaar, zich aan bij Sparta Petegem. Michel had ook veel aanleg als afstandsloper. Tijdens de oorlogsjaren sloot hij zich aan bij de toenmalige atletiekvereniging van SK Deinze. Hij nam deel aan diverse interclub meetings waarvan hij meermaals als winnaar
te voorschijn kwam. Zo werd Michel kampioen van Oost-Vlaanderen op de 600 m bij de miniemen. Door zijn activiteit bij de atletiekvereniging van SK Deinze kwam Michel in onmin met Sparta Petegem en werd als voetballer langs de kant gezet.
Na de bevrijding stopte de atletiekvereniging en Michel sloot zich aan bij de voetbalvereniging SK Deinze.
Onmiddellijk bewees Michel dat hij talent had als voetballer. Vanaf zijn 17de jaar werd Michel geselecteerd voor het eerste elftal (1948). Hij benadrukte mij, dat hij tijdens deze 17 jaar, geen 10 competitie wedstrijden gemist heeft. Michel was een polyvalente speler. Hij speelde zowel in de voorlinie, als in de halflijn en later hoofdzakelijk als rechtsachter.
Op het einde van het seizoen ’62-‘63 werd Michel door SK Deinze gehuldigd voor zijn 400ste wedstrijd in het eerste elftal (wie kan dat nu nog zeggen!!!). Daarbij geteld; een honderdtal oefenwedstrijden en een duizendtal trainingen. Dit betekent ettelijke duizenden uren ten dienste van ZIJN maatschappij SK Deinze. Hij heeft, persoonlijk, het wel en wee meegemaakt gedurende vele jaren. Zo speelde hij enkele keren kampioen maar kende ook evenveel degradatie. Hij was erbij toen SK Deinze in 1954-1955 voor de eerste maal promoveerde naar nationaal voetbal. Het was niet alleen zijn grote fysische gave maar ook zijn ingesteldheid, zijn moraal en zijn clubliefde die zijn persoonlijke voetbal carrière elan gaf. Als kapitein was hij een groot voorbeeld voor zijn medespelers en vooral voor de jeugd. Persoonlijk herinner ik mij nog, dat men als jeugdspeler naar Michel opkeek.
Als voetballer heeft Michel nooit de vloeiende en elegante stijl gekend. Hij was geen “tribunespeler”. Zijn enorme lichamelijke kracht, zijn snelheid, zijn wilskracht en zijn eenvoud in het spel, lieten hem uitgroeien tot een goede voetballer.
George Torck getuigde ooit over hem: er zijn weinig, misschien geen spelers in onze club die meer deden voor de voetbal als onze kapitein.
Een gedenkwaardige prestatie was er, toen Michel Europees kampioen werd in Denemarken met de Belgische Nationale Politieploeg in juni 1961.
Na zijn actieve loopbaan stelde Michel zich belangeloos ten dienste van de jeugd. Lange tijd gaf hij training aan alle jeugdploegen op woensdagnamiddag. Men mag zeggen, dat hij veel jonge gasten op een bal leerde trappen. Ook was hij jaren lang bestuurslid in het jeugdcomité.
In het jaar 1979 werd hij, door de stad Deinze, voor zijn ganse sportieve carrière gehuldigd en verkozen tot SPORTMAN VAN HET JAAR.
Zijn uitstekende conditie laat toe, vandaag op 84 jarige leeftijd, dat hij nog steeds terug vinden is op het voetbal terrein tijdens de thuiswedstrijden. Steeds op zijn vaste stek. Links achter het doel, kant Schipdonkkanaal.
Wij wensen Michel nog vele jaren voetbalgenot toe met zijn SK.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 87ste jaargang-nr 2 en 3, 11 september 2013.

******************************************************************************************************************************************

Fernand DEN BLAUWEN.

Fernand: Aalvlugge rechtsbuiten.

Fernand, geboren in 1935, woonde tijdens zijn jeugd bij zijn ouders, die in Astene het café “De Grote Pot” uitbaatten. In de herberg was er een supportersclub van SK Deinze gevestigd, die een 50 tal leden kende. Langs deze weg kwam Fernand in kennis met de voetbalvereniging SK Deinze.
Fernand had in zijn jonge jaren interesse in atletiek en was gekend als een “rappe loper”. Die eigenschap zal zijn ganse voetballoopbaan lang, zijn grootste troef zijn.
In 1951, op 16-jarige leeftijd tekende Fernand een aansluitingskaart bij SK Deinze. Seizoen ’52-’53, speelde Fernand kampioen met de scholieren Hij deelde het kampioenschap met o.a. A. Moreels, De Graeve Stefaan, De Smijtere, Willy De Schuytere (onze eeuwige ploegafgevaardigde). Spelers die later nog vele jaren furore zouden maken in het eerste elftal van SK. De junioren heeft hij bijna volledig aan hem laten voorbij gaan. In het seizoen 1953-1954, na het uitvallen van een titularis van het eerste elftal, werd Fernand, op 18-jarige leeftijd geselecteerd voor het eerste elftal. Zijn eerste wedstrijd in het eerste elftal speelde hij op 13/9/1953 tegen RC Wetteren (1ste prov. SK Deinze – RC Wetteren 3 – 0). Zijn optreden viel mee en hij werd meteen opgenomen in de kern van de eerste ploeg. Zijn doorbraak als rechtsbuiten kwam er in de oefenmatch tegen het hoger geplaatste Union Hoei, waar hij zijn kwaliteiten als aalvlugge rechtsbuiten bewerkstelligde. Zijn grootste troef was zijn loopvermogen en in die hoedanigheid liep hij ettelijke malen de zijlijn af om dan een perfecte voorzet te geven. Hij filtreerde vanaf de zijlijn in de grote backlinie en maakte regelmatig zijn doelpuntje.
Einde 1953 ging Fernand, een tweetal jaar bij de koopvaardijvloot in dienst. Hiermee verdween hij van het speelveld maar daar tegenover kende hij prachtige bootreizen.
Na die twee jaar begon Fernand terug te voetballen. SK Deinze, die toen in bevordering speelde had een goed en vast geheel en Fernand moest noodgedwongen bij de reserven spelen. Hij zou moeten knokken om terug in het eerste elftal te komen. Zijn wilskracht en onverpoosde training werd beloond. De laatste 17 wedstrijden van het seizoen ’56-’57 werd hij terug geselecteerd als rechtsbuiten. Maar tijdens de laatste competitiewedstrijd Deinze – ASSA Ronse (13 mei 1957 / 0–4) viel hij gekwetst uit. Hierdoor zat hij, bij de daaropvolgende degradatiematch Deinze – Stade Moeskroen op de bank vastgekluisterd.
Bij begin van seizoen 1957-1958 speelde Fernand bij de reserven. Zijn moeilijk helende kwetsuur en de niet aangepaste training waren de oorzaak hiervan. Maar in de reserveploeg kreeg hij alle kans om zich terug volledig in te spelen. Later op het seizoen nam hij terug zijn plaats in het eerste elftal. Onder de verdienstelijke trainer Leo Van Broeckhoven ontwikkelde hij verder zijn voetbaltalenten. (Het was met de Antwerpenaar Leo Van Broeckhoven dat de SK Deinze de eerste stap zette naar nationaal voetbal.)
Voor het seizoen 1959-1960 werd hij naar SV Waregem getransfereerd, die toen in 3de klasse speelde. Hij zou er 3 jaar verblijven. Elk jaar maakte hij een aantal doelpunten voor Essevee. Tijdens het seizoen 61-62 speelde hij samen met André Van Maldeghem, die dat jaar getransfereerd was naar Waregem.
Fernand keerde het seizoen daarop naar zijn heimat terug.
De zeven volgende jaren was hij een vaste schakel in het eerste elftal. Menige doelpunten bracht hij aan en maakte hij zelf. Tijdens deze periode was hij ook jeugdtrainer bij SK Deinze. Na het seizoen 1967 – 1968 sloot hij zijn actieve voetbal carrière af.
Het jaar daarop startte hij als trainer bij SK Deinze in samenwerking met Julien Maesele. Fernand bouwde zijn trainers carrière verder uit. Hij zou dat 20 jaar uitoefenen. Eerst als trainer bij VG Oostende, daarna bij Zottegem, beiden in 2de klasse.
Hierna gebruikte hij zijn talent als “Fysiek trainer” in eerste klasse. Hij werd hulptrainer bij SV Waregem, AA Gent, Kortrijk, Lokeren. Hij deed dit ongeveer 13 jaar. Hij werkte samen met grote trainers uit de voetballerij. Onder andere bij Waregem met Urbain Haesaert, bij Lokeren met André Antheunis. Andre Van Maldeghem weet te vertellen dat Urbain Haesaert een grote appreciatie heeft voor Fernand. Wanneer André Urbain ontmoet, word er nog steeds naar Fernand gevraagd. Zijn grootste succes als trainer kende hij onder Urbain Haesaert, ter gelegenheid van de Europabeker overwinning van SV Waregem tegen AC Milaan in het jaar 1985.
Na zijn eerste klasse periode was hij alsnog trainer bij Oudenaarde en vervolgens bij Destelbergen.
Ondertussen had hij zijn Heizeldiploma behaald en was 20 jaar lang lesgever bij de Provinciale school van de KBVB in Lovendegem. In de hoedanigheid van “fysieke voorbereiding” heeft hij menig trainer in spe opgeleid.
Fernand overleed op 21 augustus 2013 in zijn woonst te Deinze.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 87ste jaargang-nr 4, 14 september 2013.

******************************************************************************************************************************************

Antoine (Toontje) DE WART.

Antoine verdedigde het doel van SK Deinze, de periode 1944 – 1950.

Antoine De Wart, geboren te Petegem op 3 januari 1924 is de nu, met zijn bijna 91 jaar, de oudste nog in leven zijnde ex-doelman van SK Deinze. Samen met zijn broer bracht hij zijn jeugd door langs de Kortrijksesteenweg/Hubertstraat te Petegem. Waar hij tot vandaag, nog steeds woont. Antoine volgde school aan het St-Hendrikscollege. Het was hier dat hij zijn roeping van “keeper” ontdekte. Op de speelkoer voor de kapel (waar nog velen onder ons een
herinnering aan hebben) speelde Antoine mee met de ploeg St-Henri tegen de Vakschool.
Toen al was duidelijk dat hij talent had. Door Pastoor Lepoitre van de wijk St-Martinus, liet Antoine zich tijdens de oorlog, aansluiten bij Sparta Petegem. Reeds als jeugdige knaap verdedigde hij het doel van de eerste ploeg van Sparta Petegem. Zijn talent raakte bekend en in 1944 overtuigde de secretaris van SK Deinze George Torck, Antoine om zich aan te sluiten bij SK Deinze. Wat hij ook deed.
Robert Janssens die tot dan het eerste elftal van SK Deinze verdedigde moest plaats ruimen voor Antoine. Van dan af zou hij de titularis worden van het eerste elftal. Alleen blessures hielden hem van het terrein. Antoine is/werd gekenmerkt door zijn zelfvertrouwen. Een karaktervolle persoon. Zeer atletisch. Een man die opkwam wanneer er onrecht geschiedde en hij wees steeds aan wat hij aan het lijf had. In de jaren dat hij het doel verdedigde van SK Deinze kwam zijn clubliefde tot uiting. Hij diende als voorbeeld voor zijn medespelers. Hij wilde SK Deinze hogerop brengen en dit bracht hem soms in een discussie met het bestuur. Hij werd aanzien als sterkhouder binnen de ploeg. Zijn ganse periode is gekenmerkt door de wil om hogerop te geraken. Zo herinnert hij zich nog duidelijk de match SK Geraardsbergen – Deinze op 13 februari 1949. Deinze en Geraardsbergen waren kandidaat om te promoveren naar de nationale reeks. De spelers wilden de promotie maar, volgens Antoine was het bestuur er niet rijp voor. Deinze had de betere kansen. Op het einde van de wedstrijd, door een “loense” ingreep van het bestuur werd de achterlijn van Deinze ontwricht. Hierdoor kwam Deinze in verdrukking en werd overrompeld. Hoewel Antoine er alles aan deed om geen doelpunt binnen te laten, gebeurde het toch. 11 min. voor het einde van de wedstrijd kwam de Geraardsbergse aanvaller Thissen alleen voor Antoine en ondanks een wanhopige duikeling was Antoine verslagen. 1- 0 was de eindstand. Hiermee was de veer gebroken bij SK Deinze en een diepe ontgoocheling kwam over de spelers. Wat tijdens het verder verloop van de competitie resulteerde in nieuwe nederlagen. Deinze rangschikte zich op ’t einde van het seizoen op de 6de plaats. Beveren speelde kampioen met een puntje voor op SK Geraardsbergen.
Ook vertelde Antoine nog dat hij op zeker ogenblik verbitterd was. Door een Brusselse club werd hij gevraagd maar George Torck weigerde hem de transfer.
Om professionele redenen zegde hij het voetbal vaarwel. Rond 1950 had hij een wasserij opgestart, niet ver het Sint-Jozefsrustoord in Petegem. Waar hij momenteel nog steeds, en alleen, woont en dit op 90 jarig leeftijd.
Na zijn voetbal carrière bleef Antoine nog verbonden met SK Deinze, door jaren lang gratis de voetbaltruitjes te wassen.
Hij zou later nog succes kennen als jockey, duivenmelker, krulbolder.
Antoine overleed op 14 december 2017. Hij werd 93 jaar.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 88ste jaargang-nr 5, 5 oktober 2014.

******************************************************************************************************************************************

Maurice WILLEMS

°24/9/1929   †6/12/1986.

Wat vele supporters van SK Deinze wellicht niet weten is, dat twee gewezen RODE DUIVEL spelers Albert DE RAEDT en Maurice WILLEMS, ooit voor SK Deinze speelden.

Loopbaan Maurice WILLEMS

1945 – 1952 FC Evergem Center (1ste Provinciaal) 1952 – 1962 AA La Gantoise (Eerste klasse)

1962 – 1963 Racing Club Brussel (3de klasse) 1963 – 1965 Racing Gent (3de klasse)

1965 – 1967 SK Deinze (4de klasse) 1971 – 1973 Sint-Denijs-Westrem (2de provinciale)

Maurice Willems, Evergemnaar en gewezen hoofdgriffier van het vredegericht in kanton Eeklo startte zijn voetbal carrière bij Evergem Center.. Tijdens deze periode speelde hij meermaals tegen SK Deinze. Michel De Dapper en Gilbert De Meyer zijn 2 SK-spelers welke toentertijd nog tegen Maurice speelden. Zij herinneren hem als een bikkelharde en agressieve midvoor die uitgerust was met een keihard schot. Zijn ganse voetballoopbaan zou Maurice hierdoor gekenmerkt worden. Maar buiten de krijtlijnen was hij een intelligente en minzame man. Later zou men Maurice beter leren kennen als een wijze, vriendelijke en psychologisch knappe man die steeds goed wist waar hij heen wilde en die erin slaagde, zonder vele woordkramerij, van zijn ploeg een stel vrienden te maken. Zo ook, weet Gilbert De Meyer te vertellen dat één van de grootste nederlagen die SK Deinze ooit in zijn ganse geschiedenis geleden heeft, tot stand kwam onder toedoen van de Evergems doelpuntenmaker Maurice Willems (20/1/1952 Evergem Center – Deinze 10 – 0).
In 1952 werd Maurice getransfereerd naar AA La Gantoise. Hij zou er 10 jaar spelen. Deze periode is niet onopmerkelijk voorbij gegaan. Als midvoor maakte hij er in totaal 185 doelpunten. Hiermee is Maurice nog steeds één van de grootste doelpuntenmakers die AA Gent ooit gekend heeft. Hij is ook één van de 4 spelers van AA Gent die zich tot nationale topschutter wisten te kronen. Op het einde van het seizoen 1956-1957 was hij topschutter van de hedendaags genoemde Jupiler League (35 doelpunten in 28 wedstrijden).
De onderstaande tabel geeft de seizoenen weer met Maurice als topschutter van AA La Gantoise.

Seizoen – Aantal doelpunten – Aantal wedstrijden – Stand in de nationale topschutterslijst

                                 1952-1953     22     26         4

                                 1953-1954    27     30          2

                                 1955-1956    17     27          7

                                 1956-1957    35     28         1

                                 1957-1958    18     26         4

                                 1958-1959    14     21       10

                                 1960-1961    13     26         8

                                 1961-1962    11     26       14

Tijdens zijn La Gantoise tijdperk speelde Maurice o.m. .samen met de volgende roemrijke Buffalo ‘s: Richard Orleans; Eric Lambert; Armand “Mance” Seghers; Norbert Delmulle; André Van Herpe; Léon Mokuna.
Als A-internationaal speelde Maurice 3 maal voor België en maakte er als midvoor 4 doelpunten voor de Rode Duivels: 14/10/1956 België – Nederland 2-3 (Maurice maakte het 1ste doelpunt. Video te bezichtigen op: http://www.youtube.com/watch?v=e1wiTzDdbfw. 11/11/1956 Frankrijk – België 6-3 (2 doelpunten van Maurice)
04/09/1957 IJsland – België 2-5 (1 doelpunt van Maurice) Dat Maurice maar drie keer uitkwam voor de nationale A-ploeg was te wijten aan de beschikbaarheid van de vele goede voorspelers. Hij kwam vooral in concurrentie met Jef Mermans en Rik Coppens. Twee voorspelers die moeilijk weg te denken waren uit de nationale ploeg van toen. Verdere medespelers waren gevestigde namen zoals: Vic Mees; Richard Orleans; Denis Houf; Jef Jurion. Ook leidde hij 11 maal als B-internationaal de Belgische aanval. In die tijd had men nog de verdeling A- internationaal en B-internationaal.
Vooraleer Maurice uitkwam voor SK Deinze speelde hij, na zijn La Gantoise periode in 3de klasse voor Racing Club Brussel en Racing Gent. In 1965 werd Maurice getransfereerd naar SK Deinze. Hij zou er 2 seizoenen aantreden als speler-trainer, nl; seizoen 1965-1966 en 1966-1967. Hij was de doelpuntenmaker van toen.
Maurice Willems heeft zich, in zijn ganse voetbal carrière door, volledig ingezet. Tijdens zijn loopbaan is hij verschillende keren slachtoffer geworden van kwetsuren. Herhaalde malen werd hij voor het voetbal afgeschreven maar door zijn verbetenheid, wilskracht, overgave en verbeten training kwam hij steeds terug.Als voetballer en trainer heeft hij enorm veel bijgedragen aan het Deinze’s voetbal in de jaren ‘60. Tijdens alle wedstrijden was zijn toewijding een voorbeeld voor alle medespelers.
Tijdens een training op het einde van het seizoen 1966-1967 scheurde Maurice zijn achilles pees waardoor hij formeel verbod kreeg om nog verder op een bal te schoppen. Intelligent zoals hij was volgde hij dit doktersadvies op en de “stormer” verdween van het voetbaltrerrein. Doch in 1971 liet hij zich toch overhalen om zich aan te sluiten bij Sint-Denijs-Westrem waar hij enkele jaren later zijn voetbal carrière zou beëindigen.
PS: De tweede ex-Rode Duivel die ooit voor SK Deinze speelde is:
– Albert DE RAEDT (°22/7/1918 – †17/4/1992). Internationale doelman tijdens de jaren 1940 en 1941. Albert speelde 4 maal voor de nationale ploeg. Was doelman van de La Gantoise van 1936 tot 1948. Voor SK Deinze stond Albert in het doel tijdens het seizoen 1950-1951 en 1951-1952.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 87ste jaargang-nr 8, 16 november 2013.

******************************************************************************************************************************************

Walter ELEGEERT.

°28/7/1941     †5/9/2007

Walter Elegeert, gewezen SK speler-trainer, mag beschouwd worden als één van de grootste trainers die SK Deinze ooit coachte.

Loopbaan Walter ELEGEERT.

Als speler:

5 j jeugd S.O.S Schellebelle ( op 16j leeftijd debuut in eerste elftal)

8j E; Aalst (2de klasse en 1st klasse).

3j Racing White (2de klasse en 1ste klasse)

1j SV Waregem (1ste klasse)

1j Cercle Brugge (1ste klasse)

2j Moeskroen (3de klasse)

Tijdens deze periode was hij FIFA / Belofte / Militair internationaal

Als Heizelgediplomeerde trainer:

6j Speler-trainer SK Deinze (5j prov. + 1j 4de kl

1j hulptrainer Cercle Brugge

1j speler-trainer SK Aalst (1 prov.)

8j Ninove (2j 4de klasse + 6j 4de klasse)

1j E. Aalst (2de klasse)

4j FC Eeklo (2de klasse)

2j EXC Moeskroen (4de klasse)

1j SK St-Niklaas.

1j St Wetteren (3de klasse)

1j E. Meldert (4de klasse)

Walter Elegeert werd geboren op 28.07.1941 in Schellebelle. Hij studeerde aan de Bisschoppelijke Normaalschool te Sint- Niklaas en behaalde het diploma van regent wiskunde – fysica in 1962. Hij werd leraar wiskunde in het toenmalige Sint- Franciscuscollege in Wetteren. Hij maakte naam als voetballer. Hij speelde als jeugdspeler bij SOS Schellebelle. Op 16- jarige leeftijd speelde hij in het eerste elftal van Schellebelle. Daar kon men niet naast kijken. En transfereerde naar E. Aalst. Toen hij nog in de normaalschool studeerde speelde hij al in de eerste ploeg van Eendracht Aalst, in Eerste klasse, als middenvelder (1960-65) waar hij een leidinggevende figuur was. Bij Aalst speelde hij samen met een ander icoon uit; Willy Tack. Samen met Willy transfereerde Walter naar de fusieclub van Racing en White Star Brussel (1965-66), nl: Racing White, ook in Eerste klasse. Walter speelde daarna nog bij KSV Waregem (1966-67), Excelsior Moeskroen (1967-68), Sint-Niklase SK (1968-70), Cercle Brugge (1970-74) en speler-trainer en trainer bij SK Deinze (1974-75 – 1976-1977). Later werd hij ook nog trainer van ondermeer VK Ninove, Exc. Moeskroen, SK Ronse, FC Eeklo, Sint-Niklaas SK (1991-92), SK Aalst en E. Meldert.

Voetballer.

Als voetballer was Walter gekenmerkt door brede hoedanigheden. Als middenvelder en drager van het rugnummer 10 beschikte hij over een fluwelen baltoets, een goede voorzet die samenging met een groot speloverzicht, een zeer goed kopspel, en vooral een persoonlijkheid. Hij was een elegante voetballer en een trainer die discipline zowel op als naast het veld strikt toepaste

Trainer.

Zoals al aangehaald, had Walter verschillende ploegen onder zijn hoede als trainer. Hij ontwikkelde een eigen systeem dat later door vele andere trainers over genomen zou worden. Hij had een grote verdienste binnen het trainerschap. Zo was Walter, de eerste die het “zone” voetbal toepaste. Hij was de grondlegger van vier verdedigers in “zone”, met ver vooruit geschoven positie en de valse indruk wekkend van het opzetten van de buitenspelval. Geen strikte afbakening van het actieterrein van de speler. Hierdoor worden de opkomende middenvelder van de tegenpartij beperkt in hun beweging. Zijn concept was een geordende veldbezetting gekenmerkt door een goede balrecuperatie die van primordiaal belang was.
Met dit systeem zou hij, tijdens zijn trainerschap verschillende malen kampioen spelen met zijn ploeg. KMSK Deinze
Voor het seizoen 1971-1972 werd Walter aangetrokken als speler-trainer bij Deinze ter vervanging van Norbert Delmulle. SK Deinze had toen, een slechte periode achter de rug. Tijdens het seizoen 1968 speelde men zelfs in 2de provinciale, een reeks lager dan Sparta. Maar er was beterschap op komst. Men kroop uit het diepe dal. Bij zijn aanwerving speelde SK in 1ste provinciale en het bestuur had de ambitie om hoger te gaan. Hiervoor rekende men op Walter Elegeert. Ook de infrastructuur werd vernieuwd en enkele nieuwe spelers werden aangetrokken. Met Walter hoopte men op succes, en dit binnen een tijdperk van enkele jaren. Men creëerde alvast de middelen om de deur naar nationaal voetbal terug open te werpen.
Vanaf het begin van zijn periode in Deinze werd er aan kop van de rangschikking gespeeld. Hij stoomde eigen jeugdspelers klaar voor het eerste elftal. Zoals Eddy Mestdagh, de gebroeders Dhondt. De apotheose kwam er tijdens het seizoen 1975-1976. Toen speelde SK Deinze, onder leiderschap van speler-trainer Walter Elegeert kampioen in 1ste provinciale zonder één enkele wedstrijd te verliezen. Dit seizoen mag beschouwd worden als één van de meest legendarische voetbalseizoenen van SK Deinze. Samen met Eddy Mestdagh was hij de ruggensteun van het elftal die naar dit succes leidde. Hierna coachte hij SK nog een seizoen in 4de nationale om dan de stap hogerop te nemen en als trainer naar Cercle Brugge over te gaan.
Later getuigde Walter dat zijn 6-jarige honkvastheid aan SK Deinze bepaald werd door het feit dat het bestuur bestond uit nuchtere mensen die open stonden voor alle dialoog op een respectvolle basis. Ook de heersende vriendschapsband tussen de spelers hield hem in Deinze.
Zo werd, in 1977, zijn afscheid een emotionele bedoening in het sportlokaal “Sportarena”. Clubleiders, afgevaardigden, fanion- en jeugdspelers, supporters. Allen waren aanwezig bij zijn afscheid. Men benadrukte dat Walter een grote stempel drukte op de ploeg. Zonder hem zou het nooit geweest zijn, wat het nu is. Men uitte, dat het bedenkelijk nog vele jaren zou duren vooraleer men een dergelijke begaafde trainer zou vinden. Jaren later zou zijn “poulain” Eddy, SK Deinze naar het hoogste succes brengen dat het tot nu toe, ooit bereikte. Aan Eddy, de vraag, in hoeverre Walter hier een aandeel aan had. Walters afscheidsrede was er één van erkentelijkheid. Hij verliet SK Deinze als een zeer grote “meneer”. De oudere supporters herinneren zich hem allen in deze hoedanigheid.
Walter was niet voor niks een wiskundeleraar. Hij had er ook alle eigenschappen van. Zijn stiptheid, orde, zakelijkheid en zijn gedreven inzet is een steeds blijvende herinnering.
Walter overleed op 5 september 2007, op 66-jarige leeftijd. Hij zal bij SK Deinze steeds herinnerd worden als een groot “individu”, een uitstekende voetballer en een goede trainer die vooral een grote persoonlijkheid ten toon spreidde, zowel binnen als buiten het voetbal gebeuren.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 88ste jaargang-nr 12, 21 februari 2015.

******************************************************************************************************************************************

Antoine GOBERT.

°22/10/1924 †23/4/1993

VAN SK-SPELER TOT ONDERVOORZITTER VAN DE BELGISCHE VOETBALBOND

Sportief palmares:

– SK-speler.

– Bestuurslid SK Deinze.

– Raad van bestuur SK Deinze.

– Voorzitter Provinciale Studiecommissie Oost-Vlaanderen.

– Tweede Ondervoorzitter KBVB.

– Voorzitter Commissie Zaalvoetbal KBVB.

Antoine Gobert, jurist van opleiding bouwde een schitterende carrière uit bij de NAVO. Dit was NIET zijn enige bezigheid tijdens zijn levensloop. Zoals hierboven al vermeld had Antoine zeer veel in zijn mars.
Hij werd gekenmerkt door inzet en volharding. Hij was een persoon die het simpel hield en die rechtvaardigheid in zijn vaandel droeg. Hij was vooral iemand die zijn verantwoordelijkheid opnam. Deze kenmerken kwamen tot uiting zowel op professioneel vlak als op sportief vlak.
Antoine’s voetbal carrière was ook opmerkenswaardig. Zo sluit hij zich aan, verlaat en komt tweemaal terug in twee verschillende clubs, nl; Deerlijk Sport en SK Deinze. In de archieven staan ook nog ASSA Ronse en Olympia Gent vermeld. Maar wat daar zijn hoedanigheid was, heb ik niet terug gevonden.
Voor de start van het seizoen 1948 – 1949 komt Antoine over van Deerlijk Sport. Onmiddellijk eist hij een titularis plaats op in het eerste elftal. Hij speelde 10 jaar bij SK Deinze (was wel voor één seizoen naar Deerlijk Sport teruggekeerd). Antoine speelde als verdedigde middenvelder. Steeds aanspeelbaar en alom vertegenwoordigt met een niet aflatende inzet. Wanneer André Van Avermaet, getransfereerd van La Gantoise, zijn intrede doet, verhuisd Antoine naar de achterste linie.
Antoine maakte deel uit van het getalenteerd elftal welke in 1954 de deur openbrak naar nationaal voetbal.
Een van zijn laatst gespeelde wedstrijd was de gedenkwaardig competitiewedstrijd Deinze – Tielt, seizoen 1956-1957. Een wedstrijd die besliste wie van de twee ploegen degradeerde uit het nationaal voetbal. (Op de laatste minuut maakte (seminarist) Etienne Heugens het beslissend en verlossend doelpunt voor SK Deinze).
Na zijn actieve voetbal carrière bij SK Deinze trad hij toe tot het SK bestuur. Ook werd hij lid van de Raad van Bestuur. Achter de schermen was hij de toeverlaat van SK voorzitter George Torck. Meerdere malen zou hij SK Deinze steunen binnen de KBVB. Antoine onderhield ook contacten met de supporters. Hij was regelmatig terug te vinden tussen de supporters.
In 1958, toen België zich internationaal profileerde als voetballand, begon Antoine zijn provinciale bestuurs carrière. Hij werd Voorzitter van de Provinciale Studiecommissie Voetbal van Oost-Vlaanderen, een mandaat die hij tot in 1971 zou uitvoeren. Intussen werd hij lid van het Beroepscomité.
Deze twee functies van formaat ruilde hij om op 30 juni 1970 om lid te worden van het Uitvoerend comité binnen de KBVB. Dit mandaat behield hij tot aan zijn dood in 1993. Op 30 juni 1973 werd hij benoemd tot 2de Ondervoorzitter van de KBVB.
Op bondsvlak had hij zeer veel verantwoordelijkheden. Zo was hij woordvoerder van het Uitvoerend comité. Hij vertegenwoordigde het Uitvoerend comité in departementen en werkgroepen. Hij leidde de contactvergaderingen in verband met Sociale Zekerheid en Verzekeringsmodaliteiten. Ook nam hij het voorzitterschap waar van de Commissie van het Zaalvoetbal.
Maar wat vooral in het oog springt is zijn 10 jaar lange inspanning om het nieuwe bondsreglement tot een goed einde te brengen. Weinigen kunnen er prat opgaan, alle bondsinstanties te hebben doorlopen met zoveel deskundigheid en bereidwilligheid om iets te bereiken. Kortom, hij is de “godfather” en grondlegger van het huidige Bondsreglement.
Voor zijn inzet binnen de KBVB ontving Antoine verscheidene Bondsonderscheidingen, waaronder de Gouden Medaille in 1990.
Opmerkelijk is ook dat hij tijdens zijn ganse bondscarrière de lagere clubs verdedigde in hun relatie met de liga’s van de hogere afdelingen, zowel op nationaal als op Oost-Vlaams Provinciaal niveau. In deze context kon de organisatie SK Deinze steeds op zijn steun rekenen.
Antoine was tijdens zijn ganse bondscarrière ook zeer begaan met de jeugdopleiding en jeugdprospectie.
Antoine stierf op 68 jarige leeftijd. Hij wordt herinnerd als een goede voetballer en een grote persoonlijkheid met veel inzet, grote werkkracht, verantwoordelijkheid en eerlijkheid.
Antoine, een gewezen SK-speler die het ver geschopt heeft in zijn leven. En binnen de organisatie SK Deinze: iemand om fier over te zijn en die zeker behoort tot het rijtje SK-ICONEN.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 89ste jaargang-nr 8, 6 november 2015.

******************************************************************************************************************************************

Gilbert DEMEYER.

°15-8-1934

VOETBAL, EEN PASSIE EN RODE DRAAD DOOR ’T LEVEN.

Gilbert kreeg de voetbalmicrobe te pakken in het pensionaat te Oostakker. In de jaren 1947-1949 leerde hij “shotten” in het pensionaat en dat beviel hem in die mate, dat Gilbert zich aansloot bij SK Deinze. Tijdens de zomermaanden van 1949 tekende hij een aansluitingskaart bij SK Deinze. Het seizoen 1949-1950 speelde Gilbert als 15-jarige bij de kadetten. Maar doordat Gilbert gehuisvest was in het internaat en hij enkel, om de 14 dagen vrij was, had hij niet zoveel gelegenheid om deel te nemen aan competitie wedstrijden met SK Deinze. Gilbert werd opgesteld als “midden-midden”. Ploegmakkers van toen waren o.a.: Stefaan De Graeve; Antoine Moreels; Raoul Van Simaeys.
Gilbert is iemand die fier is op zijn doen. Zo bezit hij een rijke collectie, papieren voetbal herinneringen. Voor zichzelf, hield hij er een dagboek op na. Ter illustratie is er een foto afgeprint uit zijn dagboek met de allereerste notities. Het geeft een beschrijving weer van zijn gespeelde wedstrijden als kadet. (Gespekt met 3 doelpunten.)
Seizoen 1950-1951 speelde Gilbert bij de Scholieren. Hij was een zeer beloftevolle jeugdspeler, een groot opkomend talent. Door de blessure van fanionspeler Van Coppernolle werd Gilbert, op 16-jarige leeftijd (en als scholier) in het eerste elftal gedropt. Ter vervanging van de geblesseerde Van Coppernolle stond Gilbert op de “links buiten” positie. Tijdens dit seizoen speelde hij 5 wedstrijden in het eerste elftal. Hij maakte 3 doelpunten. Ook de reservploeg rekende op zijn diensten.
De seizoenen 1951-1952 – 1952-1953 was Gilbert “junoir”, maar speelde regelmatig in het eerste elftal, alsook bij de reserven. Ondertussen had hij zijn geliefde positie ingenomen als “links binnen”. Een positie die hij tijdens zijn voetbal carrière grotendeels zal innemen. In deze periode schiep hij een goede band met zijn ploeggenoot André Van Maldeghem.
Tijdens het “wonderjaar” 1953-1954 vervulde Gilbert zijn legerdienst waardoor hij grotendeels niet kon aantreden.
Als voetballer is Gilbert gekenmerkt door zijn technische begaafdheid, zijn klare kijk op het spel, zijn gerichte doelpogingen en het vermogen om de juiste voorzet te geven. Gilbert zou 12 jaar voor SK Deinze spelen. Tijdens deze periode kreeg hij regelmatig aanbiedingen van andere ploegen maar voorzitter Torck stak er steeds een stokje voor.
In deze 12 jaar herinnert hij zich vooral de degradatie barrage wedstrijd tegen Moeskroen, eind seizoen 1955-1956. Voor behoud in vierde klasse en gespeeld op neutraal terrein te Izegem. (Deinze won met 1-0). Hij heeft goede herinneringen aan de voetballende pastoors Versteyn en Heugens. Ook de streek derby’s tegen Oudenaarde, Petegem en Gavere hebben een speciale betekenis voor hem.
Seizoen 1962-1963 zou Gilbert toch zijn grote transfer kunnen verzilveren. VG Oostende, die toen uitkwam in derde klasse, had Wilfried Puis laten overgaan naar Anderlecht en zocht naar een vervanger. Robert Goethals, trainer van VG Oostende liet zijn oog vallen op Gilbert en bewerkstelligde zijn overgang naar VG Oostende.
Op ‘t einde van het seizoen kwam Gilbert terug in Deinze, echter zonder groot succes want halfweg het seizoen sloot hij zich aan bij “Garage Ghistelinck” die in het West-Vlaams bedrijfsvoetbal voetbalde.
In de zomer van 1964 transfereerde Gilbert van Deinze naar ZK Dentergem, die in tweede provinciale W-Vl uitkwam. Hij speelde er als nr.10. Hij verbleef er 1 jaar. Na dit seizoen nam hij de functie waar als speler-trainer bij SK Nevele. Hij zou er drie jaar lang een mooie tijd meemaken. Later speelde Gilbert nog bij Las Vegas (Astene) die uitkwam in KVS.
Men mag zeggen dat VOETBAL een passie is en een zeer belangrijke rol speelt in het leven van Gilbert. Zijn doen en laten wordt er nog steeds door bepaald. Al tijdens zijn verblijf in het internaat ging hij om de 14 dagen naar ‘t voetbal. Als jonge knaap ging hij, onder begeleiding van SK Deinze bestuurslid De Muyter, internationale wedstrijden bijwonen. Nu nog gaat er geen weekend voorbij zonder het bijwonen van een voetbalwedstrijd. Gilbert is steeds aanwezig bij de thuiswedstrijden van SK Deinze.
Actief draagt Gilbert nog steeds zijn steentje bij. In 1973 was Gilbert medestichter van CORGAS. Actief in het zaterdag voetbal. Voor Corgas is hij de bezieler, medeoprichter; bestuurslid, gewezen trainer, gewezen speler. Elke zaterdag is hij nog stee vast aanwezig bij de Corgas wedstrijden. Zijn naam waardig “DE COACH VAN CORGAS”.
Momenteel beleeft hij nog mooie voetbaltijden, o.a. samen met zijn vriend André Van Maldeghem waarmee hij scouting werk verricht voor een eerste klasser.
Gilbert merkt nog op dat het voetbal van vandaag niet te vergelijken is met vroeger. Hij verwijst naar het financiële, de huidige normen, de intensiteit en de activiteit rond het huidig voetbal klimaat.
Weinigen die voetbal meemaakten en nog meemaken zoals Gilbert. Het is bewonderenswaardig hoe actief hij nog is op zijn 82-jarige leeftijd en zeker binnen het voetbal. Zijn laatste opmerking na dit interview was (en hij steunt erop dat dit geschreven wordt):
“Nu voel ik mij 20 jaar jonger, zie!”. Een uitspraak die alles zegt.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 89ste jaargang-nr 13 , 20 Februari.

******************************************************************************************************************************************

Etienne Heugens.

°18-7-1937

DE VOETBALLENDE PASTOOR.

Het is een unicum binnen de Belgische voetballerij dat een seminarist/priester op de voetbalterreinen te zien was.

Etienne Heugens

Het bestand is een pdf. Om bestand te openen is Adobe Reader nodig, vrij te downloaden vanuit internet.

Uittreksel uit artikel RETRO verschenen in SPORT, de 90ste jaargang-nr 6 , 12 November 2016.

******************************************************************************************************************************************